من نگويم ، كه به درد دل من گوش كنيد
بهتـــر آنست كــــه اين قصه فراموش كنيد
عـــاشــقان را بگــــذاريــــــد بنالنـــد هـمـــــه
مصلحت نيســــت ، كه اين زمزمه خاموش كنيد
بعــــد مـــن ســـوگ مگـــيريد ، نيــــــرزد به خدا
بهر هر زرد رخي ، خويش سيه پوش كنيد...
سـخن ســــوختگـان طرح جنون مي ريزد
عاقلان ، گـــفته عشاق فراموش كنيد
مايكل شوماخر چندين سال متوالي در مسابقات اتومبيلراني "فرمول يك" در دنيا اول شد .
وقتي رمز موفقيتش را پرسيدند، در جواب گفت :
تنها رمز موفقيت من اين است كه زماني كه ديگران ترمز مي گيرند، من گاز مي دهم .
DECIDE while others are delaying
تصميم بگير وقتي كه ديگران مرددند .
توصيف دليل حضور غم در نوشته هايم به بيان زيبا و متناسب دوست شاعرم ("وبلاگ دلتنگي ها") از زبان من
قسمت عشق من و تو به مثال گره كور شده
تلخ و دور از هم و دل چون شب بي نور شده
من هنوزم به درون از غم تو مي شكنم
ولى افسوس كه راه من و تو آه دگر دور شده
و اينم به بيان و گفته ى خودم با كمى اعمال نفوذ ، مكمل دو بيتى دوست عزيزم
همه پرسند درد و اندوه تو از چيست ؟
سبب ساز سخن هاي مبهمت كيست؟
همين اندازه گويم دوستان جان را
ستمديده مسبب را جز خودم نيست
"هر ويرانه نشاني از غيابِ انساني است
كه حضور انسان
آباداني است."
رنگ از رخسار گندم رفته است
دوستي از ياد مردم رفته است
ننگ ديگر در بين مردم ننگ نيست
آينه با آينه يك رنگ نيست
مباش در پي آزار و هـــــر چه خواهي كن
كه در شريعت ما غير از اين گناهي نيست
من همان مجنون مست ياغي ام
روز و شب محتاج جام باقي ام
يك شب كنار زاهد و يك شب كنار ساقي ام
از باده مدهوشم كنيد
در خرقه پنهان ميكنم مي را و كتمان ميكنم
هي بشكنم پيمان و هي تجديد پيمان ميكنم
پندم اي زاهد مده ، پندم اي زاهد مده
با كه گويم من نمي خواهم نصيحت بشنوم
آي مردم
پنبه در گوشم كنيد
دُردي كشم
دُردي كشم
بار رفيقان ميكشم
پر ميكشم همچون هماي
اي وايُ خاموشم كنيد اي وايُ خاموشم كنيد
دود همه جا را گرفته
دنيا بد بويي مي دهد
فريادها صدايي ندارد
و روزگار طراوتي
نفس ها سنگين و خس خس كنان از حنجره به بيرون ميزند
گورها ديگر وحشت انگيز نيستند
و قبرستان سر پناهي براي آرامش
زمين گرم از آتش گناهان آدمان
و سنارگان راهنماي كوره راه متروك تاريكي
گويا ديوِ كينه كودتا كرده
و گناهان طناب دار ما را مي بافند
باران ديگر رويش جوانه هاي ياس را سبب نمي شود
ك . ك
تـازيـان را غـم احوال گـرانـباران نيست
پارسايان مددي تا خوش و آسان بروم
در دم مردن ، افلاطون يك دو حرفي گفت و رفت
حيف دانا مردن و صد حيف نادان زيستن
تو !
اون پرنده بودي
رو بوم من نشستي
اومدي وچشاتو به در خونه بستي
منم دونه مي ريختم براي تو رو ايوون
كه از سفر به اينجا يه وقت نشي پشيمون
برات تو كهكشون ها به فكر لونه بودم
غافل از اينكه خودم بي آشيونه بودم
شعر سفر مي خوندم براي پرواز تو
قصه ي دلدادگي ، براي اغاز تو
منم دونه مي ريختم براي تو رو ايوون
كه از سفر به اينجا يه وقت نشي پشيمون ...