دراين دنياي وانفسا
گهي ويران گهي شيدا
گهي آواره ي دهري
گهي جا مانده در دنيا
رهم تاريك و گه خاموش
نه گرمي هاي يك آغوش
چه افسرده رهي رفتم
به قلبي خسته و مدهوش
نه نوري در ره تارم
نه شمعي در شب زارم
نه مهري تا كه جان گيرد
درآن قلب ِ گرفتارم
دراين ره وه چه بيهوده
نه دلخوش يا كه آسوده
رهي رفتم , بسي گُمره
به دل صد غصه آلوده
بناگه نور رخشاني
توگوئي در زمستاني
بدل گرميِ بودن داد
به دل زآن درد و ويراني
از او بس پرس وجو كردم
ز او دل زيرورو كردم
به عشقي با كلام او
به" شيدائي "چه خو كردم
كلامش آسماني بود
چو اكسير جواني بود
به نامش " زندگاني " بود
و " نام او جهاني" بود
سخن از "مرد " دوران است
چو فكرش مايه ي جان است
ميان هركلام او
تو گوئي راز پنهان است
در اين دنيا دراين برزن
ز نام "او" بگو با من
بخوان" انديشه ي" او را
به عشق دل, ز جان و تن
بگو: " اُرد بزرگ " ما
چه مي گويد در اين دنيا
"كلامِ او" چو آئين است
سخن در هر سخن گويا
سخن؛ حرفِ منو ما نيست
سخن ,از رنجِ فردا نيست
سخن," انديشه اي ناب "است
چنين "انديشه "هرجا نيست
كلامش روح جاويدان
وجودش مظهر ايمان
خداي فكر و انديشه
به نام " اُرد" اين ايران
كلامش روح هر شادي
به ويراني چو" آبادي"
بخوان در هر كلام او
پيام سرخ "آزادي